Kerstverhaal

Het werd al vroeg donker. En met het donker kwam de kou. Arno liep door deze kou, de handen ter verwarming kruislings onder de oksels gestoken: handschoenen had hij niet. Wel drie jassen die hij tegelijk droeg. Gekregen van de heilsoldaten. Arno was dakloos. Maakte niets uit! Hij was en bleef een mens! Dat hield hij zichzelf tenminste voor, ook als anderen dit heel anders zagen.

De adem kwam als damp uit zijn mond, terwijl hij onsamenhangende woorden voor zich uit prevelde. Soms een hard uitgeschreeuwde term, maar verder deed Arno weinig kwaad. Een zacht geluid deed hem naar boven kijken, turend naar de nachtelijke hemel. Een soort van gefluit als van engelen. Paste wel mooi bij de tijd van het jaar: het was bijna kerst.Nog amper een week en dan zou hij weer soep met brood krijgen aan de grote tafels in de oude kerk, georganiseerd door het Leger des Heils. Of een luxe maaltijd aangeboden door iemand die zijn status wilde vergroten door zich op het sociaal vlak naar voren te schuiven over de ruggen van de kansarmen. Dat verkocht altijd wel rond deze tijd. Het maakte Arno niets uit, hij had veel over voor een volle maag. Alles beter dan een koude hamburger op het Leidseplein uit de vuilnisbak van McDonalds of BurgerKing.

Een helder licht was zichtbaar in de donkere maar heldere decemberlucht. Normaal zag je bijna geen sterren boven de Amsterdamse binnenstad, maar deze ster was duidelijk te zien. Hevig schitterend. Arno kreeg er een warm gevoel van, van binnen. Hij herinnerde zich de verhalen van de kribbe, het kindje en de ster. Dat werd ook ieder jaar weer opgerakeld bij het soep-kerst diner. Geheel in de geest van het verhaal, en omdat hij toch niets anders te doen had, liep hij in de richting van de ster. Wie weet. De engelachtige fluittoon werd overigens ook luider, en het leek of de ster groter werd. Was hij de enige die dat hoorde en zag? Er waren opvallend weinig mensen op straat, dat wel. Arno stoorde zich er niet aan. Hij was gefocust op het heldere schijnsel. 'Zou de heiland...'. Naarmate Arno meer en meer in de richting liep werd de ster nog groter en feller. Een echt kerstgevoel kwam nu over hem. Wie weet, een wonder.... Het gefluit zwol aan en de ster nam nu zienderogen toe. En toen was het voorbij.

NEC-381906 was tegen een stuk ruimtepuin gebotst, daardoor van baan veranderd en crashte nu vrij onverwacht op Amsterdam. Door de grootte van deze meteoor en de kracht van de impact werd Amsterdam en een groot deel van West-Europa in één keer weggevaagd. Arno incluis. De rest van de mensheid moest nog wachten met uitsterven tot ná de kerst.