Koud, nat en donker is het bij de bushalte. Verkleumd staat Freek te wachten op de interliner, verlicht door een scheefstaande lantaarnpaal die een verwoede poging doet licht te verspreiden, gehinderd door een grote beuk die verweerd en oud het plaatje vult.
Door een vertraging van de trein miste Freek de bus en moest nog ongeveer een half uurtje wachten. De dienstregelingen lopen nogal eens scheef qua aansluitingen, ja. De koude wind zette weer aan, snijdend door merg en ziel verkleumde hij speels Freek. Een zacht gekraak was hoorbaar, een soort gefluister. "Dat is de wind" denkt Freek nog, hardop. Dat is meteen het enige wat hij ooit nog zal denken, want een tak grijpt Freek met een onwereldlijke snelheid, en een tweede tak scheurt Freek in stukjes, en stopt de mootjes Freek in een holte hoog in de stam van de oude beuk.
Na het laatste hapje klinkt er een harde boer, maar er is niemand op straat om dit te horen...
