Dat zou je niet denken, maar als je zo ’s ochtends een koe in de wei ziet staan vanuit de trein, dan speelt er veel in dat hoofdje rond hoor. Neem nou het volgende verhaal.
Luna de koe, voor de boer 'Klazina 538' geheten, stond in het vale ochtendzonnetje, al kauwend naar de roestbruine, lange sporen van het naast het weiland gelegen spoor te kijken. Het was nog vroeg in de morgen, en het dauw gaf het gras een aangenaam frisse smaak. Luna dacht aan haar kinderen die te vroeg bij haar waren weggehaald omdat het stiertjes waren. Aan stieren heeft een boer niet veel. Ja, voor de fok, maar dan moeten ze wel uit een goede lijn komen. Luna had niet zo een blauwbloed stamboom, al zat ze in een weiland vlak bij Baarn. Haar kleine jongens werden verwerkt tot ingeblikt vlees.
Dat, en een onbestemd gevoel van een zucht naar vrijheid zorgde er voor dat in het brein van Luna verschillende verbindingen werden gelegd die haar creatief denkvermogen koppelden aan haar rationele denkpatroon. In het kort gezegd: Luna wist opeens hoe een hek werk werkte, en die kennis gebruikte ze ook.
Langzaam, statig, liep ze naar het hekje toe, en met haar zwarte, vochtige snuit klikte ze het open. Daar het hek een zogenaamde ‘dierensluiting’ had (dus enigszins schuin geplaatst altijd gesloten werd door de zwaartekracht) was de druk van haar kop nodig om het hekje ook daadwerkelijk open te krijgen. De mens onderschat het dier, dat blijkt. Luna kon twee taken tegelijk uitdenken, en in een mum van tijd stond ze op de weg.
Het asfalt voelde niet prettig onder haar hoeven. Ze was het gras gewent, dat altijd vochtig en zacht aanvoelde. Het asfalt was droog en hard. Het noopte haar tot lopen. Mooie lichtjes passerend, die gepaard gingen met een vervelend geluid. Luna stopte even om haar kop te schudden. Haar oren konden het ding-ding-ding geluid niet goed verdragen. 7:12 kwam voor haar op tijd. Luna werd uiteengereten door de trein van Amersfoort naar Schiphol. Haar darmen netjes gedrapeerd op de rails….
