Pakketje voor de buren

Het was zonnig, niet koud, maar het kon beter deze zomer. Vanmorgen had een regenbuitje de planten in de tuin al water gegeven, en nu kon de was naar buiten om lekker te drogen. Dat soort weer. Carla stoeide fanatiek met de stofzuiger, hanteerde de zuigbuis als een professional en danste soepel door de kamer toen de deurbel ging. TNT post. Met een pakket in de aanslag. “De buren geven geen gehoor” was het relaas “zou u dit pakket kunnen aannemen?”. Carla durfde geen nee te zeggen en hoewel ze de buren van een huis naast “de buren” in het rijtje woningen niet echt kende dan soms een gezicht op straat, stond het pakket even later op het tafeltje in het halletje dat ze uit gewoonte “de gang” noemde. Carla ging weer naar haar pas-de-deux met de stofzuiger. Na een grondige beurt van de binnenboel werd de stofzuiger opgeruimd in de kast in de gang. En toen hoorde ze het: een zacht tikkend geluid, als van een wekker maar dan nog iets zachter. Ze luisterde aandachtig om te kunnen bepalen waar het vandaan kwam. Het geluid volgend kwam ze steeds dichter bij het tafeltje met het pakket. “Zou het uit het pakket…” sprak ze in zichzelf. Maar nee, dat leek onlogisch. Het was een té lang pakket voor een wekker, zoals ze zich voorstelde. Het pakket was ongeveer veertig centimeter lang en woog zo veel als een pak suiker. Dat zou absurd zijn voor een wekker. Misschien was het wel een geluid in haar hoofd. Ze liep weer naar de kamer. Daar stond radio 2 aan. Led Zeppelin met Stairway to Heaven. Dat maakt dat je je goed oud voelt: de controversiële muziek van toen nu op radio 2. Niets meer boze “kristenen” die teksten van de duivel horen als ze dit nummer achteruit draaien, maar gewoon rustige muziek tussen het gekabbel van het gebabbel door. Ze ging door met het voorbereiden van het avondmaal. Toch liet het tikken haar niet los, in haar hoofd begonnen zich al beelden te vormen van een ontploft huis met haarzelf als een verbrand kooltje tussen de resten. Je hoort zoveel over aanslagen op de radio en op teevee. En het waren niet alleen terroristen die dit deden. Kijk maar naar Rob Scholte indertijd. Een opgeblazen BWM! Het verhaal ging dat deze aanslag waarschijnlijk voor een bekende advocaat bedoeld was, maar dat de dader zich vergist had in de auto. Wie weet zou dit pakket voor de buren niet een aanslag voor de buren kunnen zijn. De paranoia begon zich langzaam maar zeker in haar hersenen te nestelen. Ieder scenario dat zich voor haar geestesoog begon af te spelen eindigde met een harde knal en haarzelf als een verbrand kooltje. Gevoed door deze angst en achterdocht kwam ze uiteindelijk, gewapend met een aardappelmesje en met schijt aan het postgeheim, op het pakket af. Ze sneed het plakband voorzichtig open (wie weet zat er een boobytrap onder… Jaaa, ze keek ook naar Bones!). Toen er niets gebeurde ging ze verder. De kartonnen verpakking werd ook opengesneden, ook heeeeel voorzichtig en langzaam onthulde de binnenkant van het pakket zich. Een plastic zak werd zichtbaar. Het tikkend geluid was ook duidelijker geworden. De zak was vuil vanbinnen zo dat ze niet kon zien wat er in zat. Het mes bracht oplossing. En eindelijk was het geheim van het tikkend geluid opgelost. Het was geen bompakket, maar slechts een slordig afgehakte onderarm, licht rottend, met een groot horloge nog om de pols….