Levend Standbeeld

Ondanks de gure wind en de regen op dit late uur stond hij daar: Vondel. Gekleed in een bronskleurige outfit, met hoed en ganzenveer, zeg maar geheel. Mensen die het late uur en het weer trotseerden liepen achter hem langs maar schonken hem weinig aandacht. Het touristische uur was dan al even voorbij. Het italiaans op straat was schaars geworden - ze lagen nu waarschijnlijk stoned in hun hotelbedjes. Jaa een vakantie naar Amsterdam doe je met een doel.

Arie, een zwerver van middelbare leeftijd, liep ook over straat, zoekend naar restanten eten in de alom aanwezige vuilnisbakken, en een slaapplek voor de nacht. Slenterend langs de straatlantaarns wier licht lange stralen op het glanzend asfalt reflecteerden. Langzaam, maar zeker, kwam hij in zijn zoektocht vlak langs onze Vondel. Mompelend door de invloed van schraal bier, gecombineerd met bukshag van weggegooide joints, vakkundig gerecycled door alles in een vloeitje bij elkaar te wikkelen. Toen hij Vondel passeerde vloog op een of andere manier de ganzenveer flitsendsnel naar Arie's nek.

Het gif werkte zeer snel: toen Arie naar de grond zeeg was hij verlamd van top tot teen. In een mum van tijd veranderde onze Vondel in een kluwen van miljoenen mieren, die met hun grote kaken Arie ontbloedden en decimeerden, en de stukjes naar hun nest droegen net onder de Dam. Er bleef dan ook niets over van Arie dan een nagel, wat plukjes haar en hier een daar een druppeltje gemist bloed, dat door de aanhoudende motregen snel wegspoelde nog voor het kon stollen.
De mieren namen hun Vondelpositie weer in, in perfecte mimicri, hun lichaampjes verwarmd door het zojuist gedronken bloed waarin de alcohol nog voorradig was, gereed voor een volgend slachtoffer....

Verlies

Nederland: Geesten in mijn hoofd. Een geluid als van een raam in de wind op een haakje. Kleng Kleng. Zwetend word ik wakker. Geniet van een warme douche en thee met beschuit. Het is nog donker, een donkerrode maansverduistering is gaande. Flarden van de rand van de maan zijn te zien door het dikker wordende wolkendek. Koude wind, huilend om het huis. Als wolven-geesten die elkaar achterna zitten. Ik ga weer liggen.

Suriname: "Zeven uur" piepte de wekker. De vogels waren al eerder op. Gri-Griki-Bieieie blaat een grietjebi op een dwarsligger op de veranda. De zon priemde door wolken om ons zinderende warmte te beloven. Het vocht van de nacht parelde nog op de lagen gras op het erf. Honden blaffen reeds hun serenades naar de voorbijgangers die zich al naar hun werk haasten. Mijn koffers staan gepakt voor de reis terug naar Nederland. Ik voel de adrenaline zich een weg banen door mijn bloed, richting mijn hersens. Mijn buik verkrampt. Is deze reis terug een goede beslissing? De tijd zal het leren. Klam zweet in mijn handpalmen. Koud water brengt mij weer tot bezinnen. De reis terug ben ik eenzaam

Nederland: Ik word weer wakker. Het achtervolgt me. Een miskraam in het buitenland. Bloedende foetus door het toilet gespoeld. Vrouw naar het ziekenhuis. Het mocht niet baten. Haar bloedgroep was niet voorradig, en er was al veel bloed verloren. De lakens van wit naar rood als laatste getuigen. De liefde - best of both worlds, zou Robert Palmer zingen- verloren in een doodszucht. Eenzaam na een fatale nacht...