Langzaam wordt het licht in de zaal gedimd. Spots gaan aan, en de rookmachines blazen hun inhoud laag over de stage. Daar zijn ze! Metallica. Lars en James nemen het applaus in ontvangst. George geniet. Zijn lange haar los aan zijn hoofd, spijkerbroek, zwart T-shirt, laarzen en spijkerjasje: Zeg maar het standaard hardrock uniform.
Een flink aangezette gitaar scheurt het lawaai van het applaus en het fluiten aan flarden. Lars slaat een stevig tempo op zijn drumkit, en de gitaar doet vrolijk mee. Opzwepend. Het headbangen kan beginnen. Overal gaan hoofden op en neer, haren zwaaien ritmisch mee, en vlokken schuim uit bierglazen vliegen door de lucht. Steeds harder. George doet flink mee, als een bezetene. Hij merkt niet dat een klein vlekje bloed op zijn nek verschijnt.
Metallica zet een nieuw nummer in – James schreeuwt het bijna uit “The slave becomes the master” – De lichtshow is hypnotiserend mooi, en vuurwerk spuit uit de grote kanonnen links en rechts van het podium. Nog een biertje dan. James vraagt “Am I Evil?” en geeft zichzelf antwoord met “Yes I am”. En daar gaat George weer. Op en neer met zijn hoofd. Er druppelt al wat meer bloed. Er is een klein sneetje zichtbaar waar eerst het bloedplekje in zijn nek zat. Op en neer. Het hoofd, het haar, op en neer. Dat hij niet draaierig wordt is op zich al een wonder, je zou bijna bang worden voor een hersenschudding. Maar de George voelt niets. De eerder genuttigde coke en blonde Afgaan, samen met het bier en de Jack Daniels geven hem een fijn verdoofd gevoel. Door de snee in zijn nek sijpelt steeds meer bloed, het is al een klein straaltje dat de kraag van zijn spijkerjack bruin heeft gekleurd, hoewel dit niet goed zichtbaar is in het gekleurde licht in de concertzaal. De mannen op het podium spelen onverstoord verder. George voelt blijkbaar toch iets want hij masseert licht zijn nek. Veel tijd om er aandacht aan te geven is er echter niet: het volgende nummer dient zich alweer aan: “Sad but True”. En op en neer, Voor naar achter..
De snee in zijn nek is ondertussen uitgegroeid tot zo’n twintig centimeter. Ook bij zijn keel is nu wat bloed te zien, als je zou kijken. Dat doet niemand, de aandacht gaat naar voren, naar de motor die staat te ronken met gitaar, bas en drummuziek. Hardcore metal. George voelt nog steeds niet echt iets. Hij gaat weer, voor naar achteren, op en neer. Zijn hele nek ligt nu open en een flinke hoeveelheid bloed heeft zijn T-shirt nat gemaakt, samen met het zweet van de inspanning om te kunnen “bangen”. Achter - voor, op – neer, niet zozeer voor de beat, maar meer nog om het bangen zelf. James schreeuwt “Whiplash”.
De snee van zijn nek ontmoet de nu ontstane snee in George’s keel en dan, met een luide krak, en een plop als van een champagnekurk die uit een fles springt, vliegt George’s hoofd door de lucht om twee meter verder onder een klapstoel te belanden. De rest van zijn lijf zakt langzaam in elkaar. Het was een ouderwets fijn concert….
