Het zweet stond hem in de handen, gutste langs zijn rug. Koud zweet. Angst. Hij had dat nog nooit zo gehad. Dit gevoel van pure angst was gekmakend. Hij was bang. Met hoofdletters: BANG!
Hij wist het zeker: de dood was nabij. Hij kon het voelen. Hij zou zijn einde vinden. Dood door trein, 'Death by Train' - zoals ze zo mooi zeggen in Amerika. Hij kon aan niets anders meer denken. Wanhopig keek hij uit het raam van de coupé. Turend in het duister. Veel kon hij niet zien. Het was nog te donker. Alles dat hij zag was zijn eigen reflectie, zijn door angst verwrongen gezicht die hem aanstaarde. De angst werd ondragelijk, paniek! Hij moest iets doen. Hij stond op. Naar de noodrem op het zogenaamde balkon. Trekken!
De trein kwam luid gillend tot stilstand. Hij ontgrendelde de deuren en sprong naar buiten, belandend op het naastgelegen spoor. Nét op tijd om te worden platgereden door de intercity van de andere richting.
