In het vage ochtendlicht kwam hij tot de ontdekking. Het klonk eigenlijk als een grap, maar het werd bittere waarheid. Langzaam drong de werkelijkheid tot hem binnen. Een gevoel van onbestendigheid, terwijl hij aan zijn ochtendthee zat.
Vanaf de schoolbank - tegenwoordig schooltafels - waren ze al samen: gemaakt voor elkaar, noemden ze dat. En hij had het al vaker gezegd: 'zonder jou kan ik niet bestaan'. Helaas, een ruzie die niet uitgesproken kon worden had haar doen besluiten van hem weg te gaan. Ze was weg, na ruim vijfentwintig jaar. Bij de gedachte voelde hij zich weer licht in de maag worden. Ook zijn blik werd troebel, of meer wazig. Hij keek naar zijn handen. Ook die leken nu wazig. Wazig? Hij kon er de tafel doorheen zien. Een gevoel dat hij naar een remake van 'Back to The Future' zat te kijken overviel hem. Een gevoel dat je in een film zit, maar dan werkelijkheid. Zijn handen, hij kon er steeds beter doorheen kijken. En ook zijn benen werden nu transparant. Langzaam maar zeker zag, nee, voelde hij zichzelf verdwijnen. Maar hij dacht er niet meer over na, ook zijn gedachten werden nu wazig, net of hij niet bestaan had. Maar had hij het niet zelf gezegd? "Zonder jou kan ik niet bestaan..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten