Voor de ramen zitten planken getimmerd. Een van ze is losgeschoten en laat een straal zonlicht binnenvallen, precies op je gezicht. Je donkere huid glinstert als van onyx bezet met diamanten. Je donkere volle lippen beloven, uitdagend, nachten vol liefde. Een lok van je zwarte krullen ligt brutaal op je voorhoofd. Je bent mooi in de zwarte zijden jurk.
Samen liggen we op de houten vloer. Ik hou je hand vast en kus je roodgelakte vingers. Ik praat tegen je, onsamenhangende woorden, zinnen zonder enig nut. Betekenis is niet nodig, je luistert niet. Ik zou nooit zonder je kunnen.
Een bromvlieg nestelt zich op je voorhoofd. Bij je oog beweegt iets: vanonder je onderste ooglid kruipt een made naar je oogbol en beweegt zich richting je ooghoek. Je bent dan ook al drie dagen dood, en in deze lentewarmte vergaat een lichaam snel. Ik zei het toch al, ik zou nooit zonder je kunnen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten